Republika, Obywatel G.C. - Grzegorz Ciechowski

Karpacz07

Nie mam już innych wierszy o tematyce podobnej do 1984, ale jeszcze jakieś inne są. Wink

CitizenZK

No to co się zastanawiasz! Dawaj!

Karpacz07

Spadam Powoli

Spadam powoli w tą otchłań
spadam bezpowrotnie.
Wszystko do góry podlatuje
ale ja spadam
i do końca spaść nie mogę.
Otchłań zbyt duża na zatrzymanie się.
Zbyt głęboka na koniec.
Spadając wciąż w dół
oglądam te obrazki migające.
Nie dochodzące tu słońce nucące piosenkę ponurą,
za horyzont się chowa.

Spadam w dół, bezpowrotnie.
Migawka życia w mych oczach,
słońca blask odszedł nie w czas,
umarł z kolejną nocą aby jutro oświetlić krople rosy.

Kto jest tak na prawdę spadający?
świat mój konający, czy ja z tym światem kończący?
Czy moja przyjaźń się ostanie?
Wydano rozkaz aby rozpocząć łkanie.
Ból serca w czerni obnażony,
próbuje się dostać w mózgu strony.

Anioły szczęścia wirują nade mną,
śmieją mi się w twarz.
Pomocy mi nie udzielają.
Śmieją się ciągle, w ogóle nie łkają.

Spadam w dół, bezpowrotnie.
Migawka życia w mych oczach,
słońca blask odszedł nie w czas,
umarł z kolejną nocą aby jutro oświetlić krople rosy

Ziemia mój dom, nie oddaje mi pokłon,
latając nade mną w tej otchłani.
Śmieje się tak, jak anioły szczęścia,
które miały być moimi aniołami stróżami.
Gdzie ta otchłań kończy się twardym lądem?
Czy są tam oceany spokojne?
Czy jest tam rzeka miodem płynąca?
Czy dochodzi tam trochę słońca?

Coś ze mną na dno spada,
to moja historia.
Szczęśliwym biada.
Spadajmy razem,
zdobądźmy siłę, aby się nawzajem wesprzeć.
Otchłań dookoła.

Spadam w dół, bezpowrotnie.
Migawka życia w mych oczach,
słońca blask odszedł nie w czas,
umarł z kolejną nocą aby jutro oświetlić krople rosy

Spadając wciąż w dół
uczuć nie czułem.
Moja historia szybciej poleciała,
bo ciężkie z nią spadały wieki.
Jestem konający,
na dół spadający.

Jestem tylko życia chcący.
Całą piersią go pragnący.
O nie się niepokojący.
Wciąż w dół spadający.
Gdzie się to spadanie skończy?
Co daje mi mózg niemyślący?
Myśli odlatujące,
tam gdzie gorące słońce,
w cieple tego słońca się spalające.

Spadam w dół, bezpowrotnie.
Migawka życia w mych oczach,
słońca blask odszedł nie w czas,
umarł z kolejną nocą aby jutro oświetlić krople rosy

Dzwonienie dzwonu.
Brak ogłoszenia zgonu.
Koniec życiowego maratonu.

Jednak jeszcze znalazłem wiersz opisujący trochę 1984. Podobny klimat, w mojej podświadomości najwyraźniej pisałem o tej książce (ten wiersz powstał po przeczytaniu książki).